Het Geheim Van Diepe Concentratie
Wij vroegen een vaste klant om verhaal te doen van zijn ervaring met Study Buddy. Hij schreef ons deze story over zijn persoonlijke worsteling met concentratie en studeren. Inspirerend & motiverend! Wij zijn benieuwd of jij je ook kunt vinden in het verhaal van Freek. Stuur ons jou user story, en misschien verschijn jij wel in de volgende blog.
Mijn Verhaal
Door Freek, F.
Ik ben altijd een luie student geweest. Ik was zo iemand die om kwart over negen achter in de collegezaal ging zitten met mijn huisgenoot en halfwakker meme-pagina’s ging doornemen terwijl er college gehouden werd over een saai en oninteressant onderwerp. Ik ging wel naar college, maar voor mij was het een last. Om de last te verminderen, zocht ik naar afleiding.
Ik weet niet wanneer het precies begonnen is, maar ik heb eigenlijk mijn leven lang altijd van afleiding genoten. Ik kan niet zonder. Wanneer ik op toilet zit, pak ik mijn mobiel erbij om op happn te appen. Wanneer ik wacht op de bus, luister ik naar een podcast op soundcloud terwijl de buschauffeur contact probeert te maken omdat mijn saldo te laag is. Wanneer ik door de stad fiets, fiets ik vaak zonder handen zodat ik een aflevering van Black Mirror kijk op mijn Samsung Galaxy S5. Dat klinkt gevaarlijk, maar ik durf met enige (ongepaste) trots te zeggen: ik ben een expert in afleiding, en een kanjer in multitasking.
Ik heb veel dingen tegelijk doen dan ook altijd als een deugd gezien. Kijk mij: ik volg een aflevering van Supergirl (guilty pleasure), terwijl ik mijn scriptie schrijf, een half opgerookte peuk in mijn asbak ligt en ik mijn voeten in een lekker warm voettenbadje rust. Heerlijk. Ik doe alles tegelijk. Niemand houdt me tegen.
Totdat ik mijn scriptie niet haalde. En het half jaar erna ook niet. En, jawel, ik geef me nu open en bloot, het half jaar erna weer niet. Mijn multitask gewoontes deden me, voor het eerst in mijn ontspannen leventje, de das om. Goed, ik kan gaan inweiden op de schaamte en frustratie die samenging met mijn stroeve scriptie-struggles, maar een ieder die in het scriptie vagevuur gezeten heeft weet wat ik bedoel, en weet hoe dat voelt. Om de scriptie-kanjers die wel in één keer hun thesis met goed gevolg konden afronden erbij te betrekken; het is alsof er anderhalfjaar lang een boze kabouter op je schouders zit en je keer op keer aan de haren trekt, in je oren denigrerende persoonlijke opmerking fluistert en als maar niet met rust laat – en als maar niet zomaar op te lossen is. Anyway.
Na veel pittige zelfreflectie ben ik, bij wijze van spreken, toch maar een knieval gaan doen en als een alcoholics-anonymous (AA) noviet gaan beginnen bij het begin en toegeven dat ik een probleem heb: ik ben een structurele multitasker; ik ben verslaafd aan afleiding.
Knieval
Bekennen dat er iets mis met je is, en goed laten we nou niet overdrijven, het is niet zo erg als een drugsverslaving of een mentale stoornis, maar toch – bekennen dat er iets mis met je is, doet toch wel iets met je. Ik kwam terecht in een nieuwe wereld, een nieuwe subcultuur: de cultus van de zelfverbeteraars. Ineens kwam ik in contact met voor mij totaal nieuwe begrippen zoals de “Pomodoro techniek” of “SMART doelen” of “swot-analyses”. Oké, oké, oké, dat is allemaal leuk en interessant allemaal, maar hoe zorg ik er nou specifiek voor om van mijn multitaskerij af te komen? Ik kwam uiteindelijk terecht op een internet forum waar mij werd verteld:
“Beste Supergirl_Lover_53, als jij op zoek bent naar de meest doortastende oplossing voor jouw multitask probleem, en je dit zelf wilt oplossen, op een wetenschappelijke manier, door zelfstudie en kritische zelfreflectie, dan is het allereerste begin van deze reis om iets te doen wat jij wellicht sinds VWO jaar 1 niet meer gedaan hebt (toen GTA San Andreas uitkwam op de XBOX), en dat is een boek lezen. Laat alles vallen waar je mee bezig bent en lees dit boek: Thinking, Fast and Slow, van Nobelprijswinnaar, Psycholoog en Econoom, Daniel Kahneman”. (Om eerlijk te zijn is dat niet letterlijk wat er tegen mij gezegd werd, maar daar kwam het wel op neer).
Nu zou ik op dit moment een samenvatting kunnen geven van Thinking, Fast and Slow, of ik zou quotes eruit kunnen trekken die goed aanslaan, of ik zou op z’n minst linkjes kunnen plaatsen naar anderen die het boek beter kunnen uitleggen. Dat ga ik allemaal lekker niet doen want ik wil jullie niet het plezier ontnemen van zelf op eigen onderzoek gaan. Het enige wat van belang is om het verhaal te hervatten is dat dit boek mij introduceerde aan twee stijlen van denken: thinking fast & thinking slow. Of in mijn woorden, “scattered focus” en “deep focus”. Ik kwam tot het besef dat ik me vrijwel mijn hele leven lang heb geconditioneerd om alsmaar in de modus van thinking fast te zitten – en dat is wat mij, op de lange termijn gedurende mijn scriptieperikelen, de das om heeft gedaan.
Thinking Fast
Het werkt als volgt. Wanneer ik in mijn denkmodus zat van thinking fast gebruikte ik blijkbaar een heel specifiek deel van mijn hersenen dat wezenlijk anders is dan wanneer je in “deep focus” zou zitten. Je ziet blijkbaar op MRI scans dan ook andere delen van de hersenen oplichten. Als ik in mijn snelle denkmodus zit dan wissel ik continu ontzettend snel van taken. Ik ben dan ook sneller afgeleid, mijn wilskracht om “nee” te zeggen tegen impulsen is dan zwakker en ik begin dan aan de lopende band aan taken die ik vervolgens niet afmaak. In psychologische zin zou je bijna denken dat ik diagnosticeerbaar ADHD heb, maar blijkbaar is het puur een stijl van denken die ik keer op keer, al dan niet bewust, verkies. Het grootste probleem van dit snelle denken is dat je steeds maar niet afmaakt waar je aan begint; veel complexe taken, zoals het schrijven van een scriptie, vereisen een minimale opstart tijd!
Een “minimale opstart tijd”, wat moet ik me daar dan bij voorstellen? Nou, wederom dit was nieuws voor mij, maar blijkbaar maken we bij het uitvoeren van taken gebruik van ons “werkgeheugen”, en soort van geheugenbuffer waar maximaal 7 gedachten tegelijk in kunnen. Elke keer dat ik opsta van mijn scriptie om een peuk te doen, of om even snel facebook te checken, of om toch kort op dat clickbait artikel “99% van Google Chrome gebruikers kend deze simpele truc niet” te klikken, dan vul ik mijn werkgeheugen met een nieuwe “gedachte eenheid”, waardoor er iets anders uit komt. Basically; elke keer dat ik multitask veeg ik de al aanwezige gedachten die wel gerelateerd waren aan het scriptieschrijven van de kaart. Het tegenovergestelde van dit “snelle denken” is “deep focus”, en dat is de vorm van denken die ik voor 97% van mijn bestaan vergeten was dat ik het kon.
Thinking Slow
Al die tijd, al die keren dat ik “even snel iets checken” deed tijdens mijn studeer carriere, heb ik keer op keer mezelf geconditioneerd om “lekker snel te denken”. Het was lekker snel. Maar he was oppervlakkig. Wat ik mezelf moest herleren, was de kunst van het langzame nadenken. Hoe doe je dat? Dat staat meer dan uitvoerig beschreven in het boek. Wat doet het met je? Daat weet ik niet, ieder mens is anders, maar voor mij was het een wereld van verschil.
Wanneer ik “snel dacht”, werkte ik vaak niet langer dan één minuut aan één specifieke taak. Ik wisselde continu van handelingen, en was vaak keer op keer bezig met het opnieuw inladen van informatie in mijn werkgeheugen, wat ontzettend inefficient was. De harde werkelijkheid voor mij is dat het “klaarmaken” voor een studeersessie, of het zitten aan mijn scriptie, wel een volledig uur aan opstart tijd kon kosten. Jawel, voordat ik eindelijk weer een beetje bedreven aan mijn scriptie kon werken moest ik een uur lang stribbelen tegen mijn drang om “ff snel nu.nl te openen”, en tien andere van dit soort afleidende impulsen; mezelf gedisciplineerd dwingen om gewoon door te lezen en door te denken of ik het nou leuk vond of niet; en dan eindelijk, na zo’n 50 minuten aan stroeve struggles, eindelijk die heerlijke flow state van deep focus te bereiken.
En die flow state was het helemaal waard. Zodra ik eindelijk in mijn deep focus terecht kwam, en langzaam, gefocused en diepgaand kon denken, vlogen de woorden van mijn scriptie scherp en soepel op het scherm. Ik voelde me veel meer in controle van waar ik mee bezig was, ik voelde me intrinsiek gemotiveerd om te doen wat gedaan moest worden, ik begon het daadwerkelijk leuk te vinden – en ik voelde me, wat niet echt logisch is, oprecht een slimmer persoon. Flow state was voor mij een mentale staat wat ik in dezelfde categorie durf te scharen als XTC (wat ik natuurlijk nooit gedaan heb maar van horen zeggen er wel mee kan vergelijken, haha maak je maar geen zorgen als je dit leest Pap), goeie seks en een Big Tasty van de Mac. Ik voel me dan ontspannen, ik voel me dan gelukkig en ik voel me dan in controle van mijn leven.
Het duurt alleen zo tergend lang om in die flow state van deep focus te komen.
Ook al moest ik dit doen van mezelf om eindelijk eens mijn scriptie af te ronden, het kostte me nog steeds zo ontzettend veel werk om keer op keer mijn multitaskerij te onderdrukken en de “wijze beslissing” te maken. Die opstart uren zijn echt niet leuk, en als het kon zou ik ze veel liever omzeilen – tenminste, dat is de gedachtengang die mij op mijn laatste zoektocht naar de Heilige Graal van “deep focus” heeft gebracht; de zoektocht naar deep focus, maar dan zonder struggles.
Ik denk dat ik bij deze genoeg gezegd hebt, want wat voor mij werkte, en wat ik multitask masters als volgende stap wil aanraden, spreekt voor zich.